บทที่ 393

แสงยามบ่ายคล้อยสาดส่องไปทั่วอุทยานหลวง เปลี่ยนทางเดินหินอ่อนให้กลายเป็นสีทองจางๆ เสียงน้ำพุพึมพำแผ่วเบาระหว่างแนวพุ่มไม้ เถาวัลย์กุหลาบที่ออกดอกสะพรั่งเอนทาบเหนือราวระเบียงแกะสลัก มันควรจะสงบสุข

แต่กลับไม่เลย

ทุกย่างก้าวที่เจเดนเดินผ่าน ศีรษะของผู้คนล้วนหันมามอง

เหล่าขุนนางหยุดชะงักเพื่อโค้งคำนับ—ลึ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ